Για τον παππού ...Γιάννη...!!!

Πριν από μερικές μέρες θα γιορταζες...
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που ξεκίνησες να κάνεις το τελευταίο ταξίδι σου, όμως για μένα είναι σα να ήταν ακόμα χθες, βλέπεις αξιωθηκα να έχω τόσες αναμνήσεις μαζί σου που η εικόνα σου μου έρχεται συχνά στο μυαλό μου.
Έχω όμως τόσα χρόνια μια λύπη μέσα μου, ότι δε κατάφερα να σου πω όσο ζούσες ότι είσαι ο καλύτερος παππούς που θα μπορούσα να έχω.
Γιατί ποιο παιδί δε θέλει ένα παππού που να έχει την αθωότητα, την αφέλεια και όρεξη ενός μικρού παιδιού;;
Ποιο παιδί δε θα ήθελε ο παππούς του να του φτιάχνει μπασκέτες, τόξα, ζωγραφιές και τόσα άλλα;;
Ποιο παιδί δε θα ήθελε ο παππούς του να τον πηγαίνει βόλτα στο δάσος, να κάνουν πικ νικ;;
Ποιο παιδί δε θα ήθελε ο παππούς του να κρύβει κέρματα μέσα στο δάσος και να σε πηγαίνει να τα ανακαλύψεις και να νομίζεις ότι βρήκες θησαυρό;;
Ποιο παιδί δε ήταν περήφανο να βλέπει τον παππού του να βάζεις τα κλάματα σαν μικρό παιδί κάθε φορά που άκουγε τον εθνικό ύμνο;;
Ποιο παιδί δε θα ήθελε έναν παππού να μην κρατάει κακία, να συγχωρεί τους πάντες και να μην λέει κακία κουβέντα για κανένα;;
Θέλω να γράψω αλλά τόσα άλλα από τη συγκίνηση καθώς τα γράφω δεν μπορώ άλλο...
Ήσουν ο καλύτερος παππούς που θα μπορούσε να μου χαρίσει ο θεός, ακόμα και τώρα όταν κάνω κάτι για το οποίο είμαι περήφανος κοιτάζω τον ουρανό να δω εάν με βλέπεις...
Τέλος λυπάμαι που δε πρόλαβα να σε ευχαριστήσω για τον υπέροχο άνθρωπο που μου έδωσες για τη μητέρα μου, γιατί είναι πραγματικά η συνέχεια σου...
Σε ευχαριστώ πολύ παππού μου Γιάννη...

Ένα συγκινητικό αφιέρωμα από τον γιο μου Δημήτρη Καν.